هدف عالى قيام امام حسين عليه السلام از زبان خود امام (ع)

دانلد کلیپ تصویری زیبای قرائت زیارت عاشورا

شبکه جهانی امام حسین

فضيلت زيارت عاشورا

در فضيلت زيارت عاشورا رواياتي ذکر شده است که ما در اينجا برخي از آنها را مي آوريم.

 قرآن را بر ديگر سخنان رفعتي است كه در وصف نمي‎گنجد و آنها را قياس با قرآن نتوان نمود همچنان كه نه مخلوق را با خلق مي‎توان سنجيد و نه افعال آنان را با فعل خدا مي‎توان مقايسه كرد:
«فَضْلُ الْقُرآنِ عَلي سائِر الكَلام كَفَضْل اللهِ عَلي خَلْقِهِ».[1]
«اِنَّ كَلامَ الباري سُبحانَهُ لايَشْبَهُ كَلامَ الخَلْقِ كَما لايَشْبَهُ أفعالُهُ أفعالَهُم»[2]
مگر نه اينكه قرآن تجلّيِ خاصِ خداوند سبحان مي‎باشد بي‎آنكه به چشم بصر بتوان مشاهده كرد، و به چشم بصيرت به كُنهِ ذاتش پي برد:

فضیلت قرآن در عالم هستي هيچ كتابي در فضيلت و برتري به پاية قرآن نمي‌رسد؛ زيرا نه تنها قرآن خلاصه و عصارة تعليمات همة انبياء الهي است، بلكه از همة موجودات آفرينش برتر و والاتر است. پيامبر اسلام ـ صلّي الله عليه و آله ـ در اين باره فرمود:
القُرْآنُ اَفْضَلُ كَلِّ شَيءٍ دُونَ الله؛ فضيلت قرآن به جز خدا از همه چيز برتر و بالاتر است.[1]
فضيلت قرآن از همه كتابهاي آسماني بيشتر و بالاتر است؛ زيرا كتاب‌هاي ديگر آسماني براي برهه‌اي از زمان و مردم خاصّي فرود آمده بود. امّا قرآن براي همة زمان‌ها تا روز قيامت و براي همه انسان‌ها در همه مكان‌ها حتي براي غير انسان‌ها مانند جنّ نازل شده و همه موظّف هستند به دستورات آن عمل كنند.
قرآن بهترين كلام و هديه اوست، و نيز تكلم خدا با بشر است. انسان عاقل و فهميده به هيچ عنوان حاضر نيست بين او و قرآن فاصله بيفتد. مگر نه اين است كه گوش و چشم انسان مي‌خواهند لذت ببرند. چرا لذّت را با شنيدن و ديدن آيات و كلام الهي تأمين نكنند تا بخواهند از راه باطل چشم و گوش را به لذّت مادّي سرگرم كنند.
اگر براي انسان، روشن و واضح شد كه قرآن، هم كلام الهي و هم تكلم خداوند با بشر است ، چرا به استقبال آن نمي‌شتابد!
اگر كسي مزاج روحي خود را با گناه مسموم كند از شهد و شيريني قرآن لذّت نمي‌برد. همان طور كه انسان معتادي كه مزاجش را مسموم كرده است، نمي‌تواند از عسل لذّت ببرد و فقط از آن سمّ، لذت مي‌برد لذا كسي هم كه مزاج روحي خود را مسموم كند از تلاوت قرآن لذّت نمي‌برد؛ چرا كه گناهان مانع مي‌شوند وي طعم گواراي كلام الهي را بچشد.
قرآن اثر جود و بخشش الهي است كه بر قلب بهترين افراد بشر نازل شده است، و پيامبر اسلام ـ صلّي الله عليه و آله ـ هم در رساندن اين بخشش الهي كوتاهي نكرده، بلكه همة آن عطايا و مواهب الهي را به انسان‌هاي مستعد و قابل، ابلاغ كرده است.
قرآن به منزلة يك تكليف محض نيست، بلكه عطاي خاص الهي است و چون آن حضرت در رساندن بخشش و بذل خداوند كوتاهي نكرده است، شما هم در پذيرش و فهميدن آن كوتاهي نورزيد.
پيامبر اسلام ـ صلّي الله عليه و آله ـ فرمود:
قرآن در گمراهي، ماية هدايت و در نابينايي، ماية روشني و موجب بخشش لغزش‌ها است. قرآن انسان را از نابودي حفظ مي‌كند و از انحراف رهايي مي‌بخشد، فتنه‌ها را روشن مي‌سازد، آدمي را از دنيا به آخرت مي‌رساند، و كمال دين در آن نهفته است. هر كس از قرآن فاصله گرفت در آتش افتاده است.[2]
قرآن همان قانون خدايي و ناموس آسماني است كه اصلاح دين و دنياي مردم را به عهده گرفته و سعادت جاوداني آنان را تضمين كرده است.
آيات آن سرچشمة هدايت، راهنمايي و كلماتش معدن ارشاد و رحمت است. كسي كه به سعادت هميشگي علاقمند است، و سعادت و خوشبختي هر دو جهان را مي‌خواهد داشته باشد، بر وي لازم است كه روز و شب با قرآن تجديد عهد كرده و ارتباطش را با آن محكم و استوارتر سازد، و آياتش را به حافظة خود سپرده و با مغز و فكر خويش در آميزد تا در پرتو آن كتاب آسماني، به سوي رستگاري و سعادت جاوداني رهنمون شود.

[1] . مستدرك الوسايل، ج 4، ص 236.
[2] . مستدرك حاكم، ج 1، ص 571.

پیامبر مكرم اسلام (ص)

1ـ قال رَسُولُ اللّهِ - صَلَّي اللّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ - : لا تُضَيِّعُوا صَلاتَكُمْ، فَإنَّ مَنْ ضَيَّعَ صَلاتَهُ، حُشِرَ مَعَ قارُونَ وَ هامانَ، وَ كانَ حَقّاً عَلي اللّهِ أنْ يُدْخِلَهُ النّارَ مَعَ الْمُنافِقينَ.

«وسائل الشّيعة، ج 4، ص 30»

رسول خدا - صلي الله عليه و آله - فرمود: نماز را سبك و ناچيز مشماريد، هر كس نسبت به نمازش بي اعتنا باشد و آنرا سبك و ضايع گرداند همنشين قارون و هامان خواهد گشت و حقّ خداوند است كه او را همراه منافقين در آتش داخل نمايد.

از ناکجای وجود بی مقدارم، تا آستان بی کران کوی تو، در میان سیلاب اشک،

پلی از نیاز می زدم. پلی از انتظار، از غیبت تا ظهور

چه انتظار عجیبی

تو بین منتظران هم

عزیز من چه غریبی !

عجیب تر آن كه چه آسان

نبودنت شده عادت

چه بی خیال نشستیم

نه كوششی ، نه توانی

فقط نشسته و گفتیم :

خدا كند كه بیایی

از پیامبر اکرم صلی الله علیه واله روایت شده است: شخصی نزد رسول خدا آمد و حضرت از او پرسید:حال شما وبرادران دینی شما از جهت محبت و دوستی من وعلی علیه السلام چگونه است؟

آن شخص عرض کرد؛ که شما را مثل جان خود میدانم و حضرت فرمود: تو دوست خداوند هستی پس غم مخور ،زیراکه سختی های دنیا می گذرد و خداوند آن قدر به  تو نعمت خواهد دادکه به احدی نداده است،پس همیشه صلوات بفرست.

آن مرد بسیار خوشحال شد وذکر صلوات را شروع کرد. روزی ابوبکر وعمر به او رسیدندواورا مسخره کردند وبه او گفتند:محمد خوب کاری برای تو پیدا کرده است.

چندی گذشت تا یک روز آن دو ، همان مرد را دوباره در بازار دیدندوگفتند: ای مرد در بازارچکار می کنی؟گفت:من مالی ندارم تا تجارت کنم تجارت من صلوات است.

آن دو گفتند :صلوا ت که شکم را سیر نمی کند.مرد جواب داد:به خدا قسم اینطور نیست خداوند مرا از سختی ها نجات می دهدناگاه مردی پیدا شد که دوماهی فاسد در دست داشت.

ابوبکر و عمرگفتند:آن ماهی ها را به این مرد بفروش. ماهی فروش گفت:ای مرد این ماهی هارا از من بخر.مرد مومن گفت:پولی ندارم.آن دو نفر گفتند:تو ماهی را بخر،پول آن را محمد میدهدآن مرد ماهی را خرید وفروشنده نزدرسول خدا صلی الله علیه واله رفت و یک درهم از آن حضرت گرفت.

آن مرد مومن ماهی را به خانه برد و هنگامی که شکم آن را پاره کرد جواهری از شکم ماهی بیرون آمدکه قیمت آن به دویست درهم می رسید. ابوبکر و عمر از شندیدن این خبر ناراحت شدند،نزد ماهیفروش رفته وبه او گفتند، که از شکم ماهی دو جواهر در امده، در حالی که تو ماهی فروخته بودی نه جواهر، پس برو وجواهرت را بگیر.پس صاحب ماهی مدعی شد وجواهر را گرفت . در این هنگام جواهرها تبدیل به عقرب شده ودست مرد را گزیدند.در این حال آن دو گفتند : این سحر محمد است.

آن مرد مومن دو جواهر دیگر از شکم ماهی پیدا کرد .باز آن دو ،صاحب ماهی را خبر کردند.برای باردوم خواست که آن گوهرها را بگیرد.این بار گوهر ها به دو مار تبدیل شدند. آن دو گفتند:سحر به اینبزرگی ندیده بودیم. مرد مومن گفت: اگر این سحر است ،پس بهشت وجهنم نیز سحر است.

انگاه آن مرد چهار گوهر ار خدمت پیامبر صلی الله علیه واله آورد.جمعی از تاجران عرب حاضرشدند و گوهرها را به چهار صد دینار خریدند

حضرت فرمودند: خدا این نعمت را به جهت صلوات به تو عطا فرمود.

در شب های خوشبختی تو سهم من تنهایی است در دل من اما فقط آرزوی توست

تولدت مبارک . . .

همیشه به قداست چشمهای تو ایمان دارم چه کسی چشمهای تو را رنگ کرده است

چه وقت دیگر گیتی تواند چون تویی خلق کند؟فرشته ای فقط در قالب یک انسان

فقط ساده می توانم بگویم تولدت مبارک

تمام دارایی من قلبی است که در سینه دارم و برای تو می تپد

آن را به تو تقدیم میکنم

تولدت مبارک

دومين فرزند برومند حضرت علي و(1) در روز سوم ماه شعبان سال چهارم هجرت فاطمه ، که درود خدا بر ايشان باد، در خانه وحي و ولايت چشم به جهان گشود.

مقدمه:

امام علی ‌بن موسی‌الرضا (علیه السلام) هشتمین امام شیعیان از سلاله پاک رسول خدا و هشتمین جانشین پیامبر مکرم اسلام می‌باشند.

ایشان در سن 35 سالگی عهده‌دار مسئولیت امامت و رهبری شیعیان گردیدند و حیات ایشان مقارن بود با خلافت خلفای عباسی که سختی‌ها و رنج بسیاری را بر امام رواداشتند و سر انجام مأمون عباسی ایشان را در سن 55 سالگی به شهادت رساند. در این نوشته به طور خلاصه، بعضی از ابعاد زندگانی آن حضرت را بررسی می‌نماییم.

نام، لقب و کنیه امام:

نام مبارک ایشان علی و کنیه آن حضرت  ابوالحسن و مشهورترین  لقب ایشان "رضا" به معنای "خشنودی" می‌باشد. امام محمد تقی (علیه السلام) امام نهم و فرزند ایشان سبب نامیده شدن آن حضرت به این لقب را اینگونه نقل می‌فرمایند: "خداوند او را رضا لقب نهاد زیرا خداوند در آسمان و رسول خدا و ائمه اطهار در زمین از او خشنود بوده‌اند و ایشان را برای امامت پسندیده‌اند و همینطور (به خاطر خلق و خوی نیکوی امام) هم دوستان و نزدیکان و هم دشمنان از ایشان راضی و خشنود بود‌ند."

یکی از القاب مشهور حضرت "عالم آل محمد" است. این  لقب نشانگر ظهور علم و دانش ایشان می‌باشد. جلسات مناظره متعددی که امام با دانشمندان بزرگ عصر خویش، بویژه علمای ادیان مختلف انجام داد و در همه آنها با سربلندی تمام بیرون آمد دلیل کوچکی بر این سخن است، که قسمتی از این مناظرات در بخش "جنبه علمی امام" آمده  است. این توانایی و برتری امام، در تسلط بر علوم یکی از دلایل امامت ایشان می‌باشد و با تأمل در سخنان امام در این مناظرات، کاملاً این مطلب روشن می‌گردد که این علوم جز از یک منبع وابسته به الهام و وحی نمی‌تواند سرچشمه گرفته باشد.

پدر و مادر امام:

پدر بزرگوار ایشان امام موسی کاظم (علیه السلام) پیشوای هفتم شیعیان بودند که در سال 183 ﻫ.ق. به دست هارون عباسی به شهادت رسیدند و مادر  گرامیشان "نجمه" نام داشت.

تولد امام:

حضرت رضا (علیه السلام) در یازدهم ذیقعدﺓ الحرام سال 148 هجری در مدینه منوره دیده به جهان گشودند. از قول مادر ایشان نقل شده است که: "هنگامی‌که به حضرتش حامله شدم به هیچ وجه ثقل حمل را در خود حس نمی‌کردم و وقتی به خواب می‌رفتم، صدای تسبیح و تمجید حق تعالی و ذکر "لااله‌الاالله" را از شکم خود می‌شنیدم، اما چون بیدار می‌شدم دیگر صدایی بگوش نمی‌رسید. هنگامی‌که وضع حمل انجام شد، نوزاد دو دستش را به زمین نهاد و سرش را به سوی آسمان بلند کرد و لبانش را تکان می‌داد؛ گویی چیزی می‌گفت."⁽²⁾

 نظیر این واقعه، هنگام تولد دیگر ائمه و بعضی از پیامبران  الهی نیز نقل شده است، از جمله حضرت عیسی که به اراده الهی در اوان تولد، در گهواره لب به سخن گشوده و با مردم سخن گفتند که شرح این ماجرا در قرآن کریم آمده است.⁽³⁾

زندگی امام در مدینه:

حضرت رضا (علیه السلام) تا قبل از هجرت به مرو در  مدینه زادگاهشان، ساکن بودند و در آنجا در جوار مدفن پاک رسول خدا و اجداد طاهرینشان به هدایت مردم و تبیین معارف دینی و سیره نبوی می‌پرداختند. مردم مدینه نیز بسیار امام را دوست می‌داشتند و به ایشان همچون پدری مهربان می‌نگریستند. تا قبل از این سفر، با اینکه امام بیشتر سالهای عمرش را در مدینه گذرانده بود، اما در سراسر مملکت اسلامی پیروان بسیاری داشت که گوش به فرمان اوامر امام بودند.

 امام در گفتگویی که با مأمون درباره ولایت عهدی داشتند، در این باره این گونه می‌فرمایند: "همانا ولایت عهدی هیچ امتیازی را بر من نیفزود. هنگامی که من در مدینه بودم فرمان من در شرق و غرب نافذ بود و اگر از کوچه‌های شهر مدینه عبور می‌کردم، عزیرتر  از من کسی نبود. مردم پیوسته حاجاتشان را نزد من می‌آوردند و کسی نبود که بتوانم نیاز او را برآورده سازم مگر اینکه این کار را انجام می‌دادم و مردم به چشم عزیز و بزرگ خویش، به من مى‌نگریستند."

امامت حضرت رضا (علیه السلام):

امامت و وصایت حضرت رضا (علیه السلام) بارها توسط پدر  بزرگوار و اجداد طاهرینشان و رسول اکرم (صلی الله و علیه و اله) اعلام شده بود. به خصوص امام کاظم (علیه السلام) بارها در حضور مردم ایشان را به عنوان وصی و امام بعد از خویش معرفی کرده بودند که به نمونه‌ای از آنها اشاره می‌نماییم.

 یکی از یاران امام موسی کاظم (علیه السلام)  می‌گوید: «ما شصت نفر بودیم که موسی بن‌جعفر به جمع ما وارد شد و دست فرزندش علی در دست او بود. فرمود: "آیا می‌دانید من کیستم؟" گفتم: "تو آقا و بزرگ ما هستی." فرمود: "نام و لقب من را بگویید." گفتم: "شما موسی بن جعفر بن محمد هستید." فرمود: "این که با من است کیست؟" گفتم: "علی بن موسی بن جعفر." فرمود: "پس شهادت دهید او در زندگانی من وکیل من است و بعد از مرگ من وصی من می‌باشد."»⁽⁴⁾ در حدیث مشهوری نیز که جابر از قول نبى ‌اکرم نقل می‌کند امام رضا (علیه السلام) به عنوان هشتمین امام و وصی پیامبر معرفی شده‌اند. امام صادق (علیه السلام) نیز مکرر به امام کاظم می‌فرمودند که "عالم‌ آل محمد از فرزندان  تو است و او وصی بعد از تو می‌باشد."

اوضاع سیاسی:

 مدت امامت امام هشتم در حدود بیست سال بود که می‌توان آن را به سه بخش جداگانه تقسیم کرد:

 ده سال اول امامت آن حضرت، که همزمان بود با  زمامداری هارون.

1-      پنج سال بعد از‌ آن که مقارن با خلافت امین بود.

2-      پنج سال آخر امامت آن بزرگوار که مصادف با خلافت  مأمون و تسلط او بر قلمرو اسلامی آن روز بود.

 مدتی از روزگار زندگانی امام رضا (علیه السلام) همزمان با خلافت هارون الرشید بود. در این زمان است که مصیبت دردناک شهادت پدر بزرگوارشان و دیگر مصیبت‌های اسفبار برای علویان (سادات و نوادگان امیرالمؤمنین) واقع شده است. در آن زمان کوشش‌های فراوانی در تحریک هارون برای کشتن امام رضا (علیه السلام) می‌شد تا آنجا که در نهایت هارون  تصمیم بر قتل امام گرفت؛ اما فرصت نیافت نقشه خود را عملی کند. بعد از وفات هارون فرزندش امین به خلافت رسید. در این زمان به علت مرگ هارون ضعف و تزلزل بر حکومت سایه افکنده بود و این تزلزل و غرق بودن امین در فساد و تباهی باعث شده بود که او و دستگاه حکومت، از توجه به سوی امام و پیگیری امر ایشان  بازمانند. از این رو می‌توانیم این دوره را در زندگی امام دوران آرامش بنامیم.

اما سرانجام مأمون عباسی توانست برادر خود امین را شکست داده و او را به قتل برساند و لباس قدرت را به تن نماید و توانسته بود با سرکوب شورشیان فرمان خود را در اطراف و اکناف مملکت اسلامی جاری کند. وی حکومت ایالت عراق را به یکی از عمال خویش واگذار کرده بود و خود در مرو اقامت گزید و فضل ‌بن ‌سهل را که مردی بسیار سیاستمدار بود، وزیر و مشاور خویش قرار داد. اما خطری که حکومت او را تهدید می‌کرد علویان بودند که بعد از قرنی تحمل شکنجه و قتل و غارت، اکنون با استفاده از فرصت دو دستگی در خلافت، هر یک به عناوین مختلف در خفا و آشکار عَلم مخالفت با مأمون را برافراشته و خواهان براندازی حکومت عباسی بودند؛ به علاوه آنان در جلب توجه افکار عمومی مسلمین به سوی خود، و کسب حمایت آنها موفق گردیده بودند و دلیل آشکار بر این مدعا این است که هر جا علویان بر ضد حکومت عباسیان قیام و شورش می‌کردند، انبوه مردم از هر طبقه دعوت  آنان را اجابت کرده و به یاری آنها بر می‌خواستند و این، بر اثر ستم‌ها و نارواییها و انواع شکنجه‌های دردناکی بود که  مردم و بخصوص علویان از دستگاه حکومت عباسی دیده بودند. از این رو مأمون درصدد بر آمده بود تا موجبات برخورد با علویان را برطرف کند. بویژه که او تصمیم داشت تشنجات و بحران‌هایی را که موجب ضعف حکومت او شده بود از میان بردارد و برای استقرار پایه‌های قدرت خود، محیط را امن و آرام سازد. لذا با مشورت وزیر خود فضل بن سهل تصمیم گرفت تا دست به خدعه‌ای بزند. او تصمیم گرفت تا خلافت را به امام پیشنهاد دهد و خود از خلافت به نفع امام کناره‌گیری کند، زیرا حساب می‌کرد نتیجه از دو حال بیرون نیست، یا امام می‌پذیرد و یا نمی‌پذیرد و در هر دو حال برای خود او و خلافت عباسیان، پیروزی است. زیرا اگر بپذیرد ناگزیر، بنابر شرطی که مأمون قرار می‌داد ولایت عهدی آن حضرت را خواهد داشت و همین امر مشروعیت خلافت او را پس از امام نزد تمامی گروه‌ها و فرقه‌های مسلمانان تضمین می‌کرد. بدیهی است برای مأمون آسان بود در مقام ولایتعهدی بدون این که کسی آگاه شود، امام را از میان بردارد تا حکومت به  صورت شرعی و قانونی به او بازگردد. در این صورت علویان با خشنودی به حکومت می‌نگریستند و شیعیان خلافت او را شرعی تلقی می‌کردند و او را به عنوان جانشین امام می‌پذیرفتند. از طرف دیگر چون مردم حکومت را مورد تایید امام می‌دانستند لذا قیامهایی که بر ضد حکومت می‌شد جاذبه و مشروعیت خود را از دست می‌داد.

 او می‌اندیشید اگر امام خلافت را نپذیرد ایشان  را به اجبار ولیعهد خود می‌کند که در اینصورت بازهم خلافت و حکومت او در میان مردم و شیعیان توجیه می‌گردد و دیگر اعتراضات و شورشهایی که به بهانه غصب خلافت و ستم، توسط عباسیان انجام می‌گرفت دلیل و توجیه خود را از دست می‌داد و با استقبال مردم و دوستداران امام مواجه نمی‌شد. از طرفی او می‌توانست امام را نزد خود ساکن کند و از نزدیک مراقب رفتار امام و پیروانش باشد و هر حرکتی از سوی امام و شیعیان ایشان  را سرکوب کند. همچنین او گمان می‌کرد که از طرف دیگر شیعیان و پیروان امام، ایشان را به خاطر نپذیرفتن خلافت در معرض سئوال و انتقاد قرار خواهند داد و امام جایگاه خود را در میان دوستدارانش از دست می‌دهد.

سفر به سوی خراسان:

مأمون برای عملی کردن اهداف ذکر شده چند تن از مأموران مخصوص خود را به مدینه، خدمت حضرت رضا (علیه السلام) فرستاد تا حضرت را به  اجبار به سوی خراسان روانه کنند. همچنین دستور داد حضرتش را از راهی که کمتر با شیعیان برخورد داشته باشد، بیاورند. مسیر اصلی در آن زمان راه کوفه، جبل، کرمانشاه و قم بوده است که نقاط شیعه‌نشین و مراکز قدرت شیعیان بود. مأمون احتمال می‌داد که ممکن است شیعیان با مشاهده امام در میان خود به شور و هیجان آیند و مانع حرکت ایشان شوند و بخواهند آن حضرت را در میان خود نگه دارند که در این صورت مشکلات حکومت چند برابر می‌شد. لذا امام را از مسیر بصره، اهواز و فارس به سوی مرو حرکت داد.ماموران او نیز پیوسته حضرت را زیر نظر داشتند و اعمال امام را به او گزارش می‌دادند.

حدیث سلسلة الذهب:

در طول سفر امام به مرو، هر کجا توقف می‌فرمودند، برکات زیادی شامل حال مردم آن منطقه می‌شد. از جمله هنگامیکه امام در مسیر حرکت خود وارد نیشابور شدند و در حالی که در محملی قرار داشتند از وسط شهر نیشابور عبور کردند. مردم زیادی که خبر ورود امام به نیشابور را شنیده بودند، همگی به استقبال حضرت آمدند. در این هنگام دو تن از علما و حافظان حدیث نبوی، به همراه گروه‌های بیشماری از طالبان علم و اهل حدیث و درایت، مهار مرکب را گرفته و عرضه داشتند: "ای امام بزرگ و ای فرزند امامان بزرگوار، تو را به حق پدران پاک و اجداد بزرگوارت سوگند می‌دهیم که رخسار فرخنده خویش را به ما نشان دهی و حدیثی از پدران و جد بزرگوارتان، پیامبر خدا، برای ما بیان فرمایی تا یادگاری نزد ما باشد." امام دستور توقف مرکب را دادند و دیدگان مردم به مشاهده طلعت مبارک امام روشن گردید. مردم از مشاهده جمال حضرت بسیار شاد شدند به طوری که بعضی از شدت شوق می‌گریستند و آنهایی که نزدیک ایشان بودند، بر مرکب امام بوسه می‌زدند. ولوله عظیمی در شهر طنین افکنده بود به طوری که بزرگان شهر با صدای بلند از مردم می‌خواستند که سکوت نمایند تا حدیثی از آن حضرت بشنوند. تا اینکه پس از مدتی مردم ساکت شدند و حضرت حدیث ذیل را کلمه به کلمه از قول پدر گرامیشان و از قول اجداد طاهرینشان به نقل از رسول خدا و به نقل از جبرائیل از سوی حضرت حق سبحانه و تعالی املاء فرمودند: "کلمه لااله‌الاالله حصار من است پس هر کس آن را بگوید داخل حصار من شده و کسی که داخل حصار من گردد ایمن از عذاب من خواهد بود." سپس امام فرمودند: "اما این شروطی دارد و من، خود، از جمله آن شروط هستم."

 این حدیث بیانگر این است که از شروط اقرار به کلمه لااله‌الاالله که مقوم اصل توحید در دین می‌باشد، اقرار به امامت آن حضرت و اطاعت و پذیرش گفتار و رفتار امام می‌باشد که از جانب خداوند تعالی تعیین شده است. در حقیقت امام شرط رهایی از عذاب الهی را توحید و شرط توحید را قبول ولایت و امامت می‌دانند.

ولایت عهدی:

باری، چون حضرت رضا (علیه السلام) وارد مرو شدند، مأمون از ایشان استقبال شایانی کرد و در مجلسی که همه ارکان دولت حضور داشتند صحبت کرد و گفت: "همه بدانند من در آل عباس و آل علی (علیه السلام) هیچ کس را بهتر و صاحب حق‌تر به امر خلافت از علی بن موسی رضا (علیه السلام) ندیدم." پس از آن به حضرت رو کرد و گفت: "تصمیم گرفته‌ام که خود را از خلافت خلع کنم و آن را به شما واگذار نمایم." حضرت فرمودند: "اگر خلافت را خدا برای تو قرار داده جایز نیست که به دیگری ببخشی و اگر خلافت از آن تو نیست، تو چه اختیاری داری که به دیگری تفویض نمایی." مأمون بر خواسته خود پافشاری کرد و بر امام اصرار ورزید. اما امام فرمودند:‌ "هرگز قبول نخواهم کرد." وقتی مأمون مأیوس شد گفت: "پس ولایت عهدی را قبول کن تا بعد از من شما خلیفه و جانشین من باشید." این اصرار مأمون و انکار امام تا دو ماه طول کشید و حضرت قبول نمی‌فرمودند و می‌گفتند: "از پدرانم شنیدم، من قبل از تو از دنیا خواهم رفت و مرا با زهر شهید خواهند کرد و بر من ملائک زمین و آسمان خواهند گریست و در وادی غربت در کنار هارون ‌الرشید دفن خواهم شد." اما مأمون بر این امر پافشاری نمود تا آنجاکه مخفیانه و در مجلس خصوصی حضرت را تهدید به مرگ کرد. لذا حضرت فرمودند: "اینک که مجبورم، قبول می‌کنم به شرط آنکه کسی را نصب یا عزل نکنم و رسمی را تغییر ندهم و سنتی را نشکنم و از دور بر بساط خلافت نظر داشته باشم." مأمون با این شرط راضی شد. پس از آن حضرت، دست را به سوی آسمان بلند کردند و فرمودند: "خداوندا! تو می‌دانی که مرا به اکراه وادار نمودند و به اجبار این امر را اختیار کردم؛ پس مرا مؤاخذه نکن همان گونه که دو پیغمبر خود یوسف و دانیال را هنگام قبول ولایت پادشاهان زمان خود مؤاخذه نکردی. خداوندا، عهدی نیست جز عهد تو و ولایتی نیست مگر از جانب تو، پس به من توفیق ده که دین تو را برپا دارم و سنت پیامبر تو را زنده نگاه دارم. همانا که تو نیکو مولا و نیکو یاوری هستی."

جنبه علمی امام:

مأمون که پیوسته شور و اشتیاق مردم نسبت به امام و اعتبار بی‌همتای امام را در میان ایشان می‌دید می‌خواست تا این قداست و اعتبار را خدشه‌دار سازد و از جمله کارهایی که برای رسیدن به این هدف انجام داد تشکیل جلسات مناظره‌ای بین امام و دانشمندان علوم مختلف از سراسر دنیا بود، تا آنها با امام به بحث بپردازند، شاید بتوانند امام را از نظر علمی شکست داده و وجهه علمی امام را زیر سوال ببرند که  شرح یکی از این مجالس را می‌آوریم:

 "برای یکی از این مناظرات، مأمون فضل بن سهل را امر کرد که اساتید کلام و حکمت را از سراسر دنیا دعوت کند تا با امام به مناظره بنشینند. فضل نیز اسقف اعظم نصاری، بزرگ علمای یهود، روسای صابئین (پیروان حضرت یحیی)، بزرگ موبدان زرتشتیان و دیگر متکلمین وقت را دعوت کرد. مأمون هم آنها را به حضور پذیرفت و از آنها پذیرایی شایانی کرد و به آنان گفت: "دوست دارم که با پسر عموی من (مأمون از نوادگان عباس عموی پیامبر است که ناگزیر پسر عموی امام می‌باشد.) که از مدینه پیش من آمده مناظره کنید." صبح روز بعد مجلس آراسته‌ای تشکیل داد و مردی را به خدمت حضرت رضا (علیه السلام) فرستاد و حضرت را دعوت کرد. حضرت نیز دعوت او را پذیرفتند و به او فرمودند: "آیا می‌خواهی بدانی که مأمون کی از این کار خود پشیمان می‌شود." او گفت: "بلی فدایت شوم." امام فرمودند: "وقتی مأمون دلایل مرا بر رد اهل تورات از خود تورات و بر اهل انجیل از خود انجیل و از اهل زبور از زبورشان و بر صابئین بزبان ایشان و بر آتش‌پرستان بزبان فارسی و بر رومیان به زبان رومی‌شان بشنود و ببیند که سخنان تک ‌تک اینان را رد کردم و آنها سخن خود را رها کردند و سخن مرا پذیرفتند آنوقت مأمون می‌فهمد که توانایی کاری را که می‌خواهد انجام دهد ندارد و پشیمان می‌شود و لاحول و لا قوه الا بالله العلی العظیم." سپس حضرت به مجلس مأمون تشریف ‌فرما شدند و با ورود حضرت، مأمون ایشان را برای جمع معرفی کرد و سپس گفت: "دوست دارم با ایشان مناظره کنید." حضرت رضا (علیه السلام) نیز با تمامی آنها از کتاب خودشان درباره دین و مذهبشان مباحثه نمودند. سپس امام فرمود: "اگر کسی در میان شما مخالف اسلام است بدون شرم و خجالت سئوال کند." عمران صایی که یکی از متکلمین بود از حضرت سؤالات بسیاری کرد و حضرت تمام سؤالات او را یک به یک پاسخ گفتند و او را قانع نمودند. او پس از شنیدن جواب سؤالات خود از امام، شهادتین را بر زبان جاری کرد و اسلام آورد و با برتری مسلم امام، جلسه به پایان رسید و مردم متفرق شدند. روز بعد حضرت، عمران صایی را به حضور طلبیدند و او را بسیار اکرام کردند و از آن به بعد عمران صایی خود یکی از مبلغین دین مبین اسلام گردید.

 رجاء ابن ضحاک که از طرف مأمون مامور حرکت دادن امام از مدینه به سوی مرو بود، می‌گوید: «آن حضرت در هیچ شهری وارد نمی‌شد مگر اینکه مردم از هر سو به او روی می‌آوردند و مسائل دینی خود را از امام می‌پرسیدند. ایشان نیز به آنها پاسخ می‌گفت و احادیث بسیاری از پیامبر خدا و حضرت علی (علیه الس

از رسول خدا روایت شده كه فرمود:

هركس سوره حمد را قرائت كند خداوند  به  عدد  تمام  آیاتی  كه  از  آسمان نازل شده به او ثواب و پاداش عنایت می فرماید.



قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم «إن ام الكتاب سوره أنزلها الله فی كتابه و هی شفاء من كل داء إلا السام (یعنی الموت)»

پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند:

سوره حمد برترین سوره ها در كتاب خداست و شفای هر دردی جز مرگ است.



قال الصادق علیه السلام «لو قرأت الحمد علی میت سبعین مره ثم ردت فیه الروح ما كان عجبا»

امام صادق علیه السلام فرمودند:

اگر سوره حمد را بر مرده ای  هفتاد مرتبه  بخوانی و زنده شود تعجب نكن.



عن ابن عباس علیه السلام «إن لكل شیء أساسا و أساس القرآن الفاتحة »

از ابن عباس روایت شده:

به درستی كه هر چیزی اساس و شالوده ای دارد اساس شالوده قرآن سوره حمد است.



ختومات و توسلات:



برای رفع درد:

عن أبی الحسن العسكری علیه السلام عن  آبائه عن الصادق علیه السلام قال:



«من نالته علة فلیقرأ فی جیبه الحمد سبع مرات، فإن ذهبت العلة و إلا فلیقرأها سبعین مرة و أنا الضامن له العافیة»



امام حسن عسكری علیه السلام از اجداد گرامیش از امام صادق علیه السلام روایت كرده و فرمود:



كسی كه به او دردی برسد، هفت مرتبه سوره  حمد را در گریبان خودش بخواند، اگر درد بر طرف شد كه هیچ و اگر نه حمد  هفتاد مرتبه  بخواند، من ضامن عافیت او هستم.



عمل پیامبر اكرم برای رفع امراض:


عن الصادق علیه السلام «كان رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم إذا كسل أو أصابته عین أو صداع، بسط یدیه فقرأ فاتحة الكتاب و المعوذتین، ثم یمسح بها وجهه فیذهب عنه ما كان یجب»


از امام صادق علیه السلام روایت شده:


هر گاه بر پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله و سلم كسالتی عارض می شد و یا دچار چشم و نظر می گشت و یا سردردی  می گرفت، دست هایش را باز می كرد به حالت قنوت و سوره حمد و


معوذتین (سوره ناس، فلق) را قرائت می كرد و بعد با آب دستش روی مباک را مسح می كرد. پس آنچه كه بر وجود مقدسش عارض شده بود رفع می شد.



حفظ از بلایا:


ذكر شده كه نوشتن هفت مرتبه سوره حمد و به  همراه داشتن آن موجب حفظ از بلایا می شود.



شفای بیماران:


از امام صادق علیه السلام روایت شده كه پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند:


هر بیماری كه بعد از نماز صبح چهل مرتبه سوره حمده را خوانده و در هر مرتبه بعد از قرائت سوره حمد بگوید:


«حسبنا الله و نعم الوكیل تبارك الله أحسن  الخالقین و لا حول و لا قوة إلا بالله العیلی العظیم»


و دست بر محل  درد وبیماری بمالد، صحت یابد و خداوند او را شفا عنایت فرماید.



ایمنی از درد گوش و دندان:


از علی امیر المؤمنان علیه السلام روایت شده:


كسی كه عطسه كند و بگوید«الحمد لله رب العالمین» از درد   گوش و دندان ایمن گردد.



بركت وگشایش در روزی:


ذكر شده كسی كه در شب اول ماه،‌ هزار مرتبه سوره حمد را قرائت كند و بعد این دو آیه شریفه را:


«ربنا أنزل علینا مائدة من السماء تكون لنا عیدا لأولنا و آخرنا و آیة منك و ارزقنا و أنت خیر الرازقین» و


«و من یتق الله یجعل له مخرجا و یرزقه من حیث لا یحتسب و من یتوكل علی الله فهو حسبه إن الله بالغ أمره قد جعل الله لكل شیء قدرآ»


را بیست و یک مرتبه بخواند و بعد ده مرتبه بگوید:


«یا رازق یا فتاح یا غنی یا مغنی یا باسط»


خداوند بركت و گشایش در روزی را نصیبش می كند. ان شاء الله.



بر آورده شده حوایج و ادای قرض:


به جهت برآورده شدن جمیع حوائج و ادای قرض و وسعت رزق از روز جمعه تا چهل و یک روز، روزی چهل و یک مرتبه در یک محل و یک زمان سوره حمد خوانده شود و پس از


اتمام، هر روز این دعا را سیزده مرتبه بخواند:


«یا مفتح فتح، ‌یا مفرح فرح، یا مسبب سبب، یا میسر یسر، یا مسهل سهل، یا مدبر دبر، یا متمم تمم، برحمتك یا أرحم راحمین»


توسل فوق از مجربات است و البته حاجت برآورده می شود ان اشاء الله.



برای برآورده شدن همه حوایج جزئی و كلی، هر روز یک صد مرتبه سوره فاتحه (حمد) را به شیوه ذیل قرائت كنند، إن شاء الله جمیع حوایج به ید قدرت الهی بر آورده می شود:


بعد از نماز صبح بیست و یک مرتبه،‌ بعد از نماز ظهر بیست دو مرتبه،‌ بعد از نماز عصر بیست و سه مرتبه، بعد از نماز مغرب بیست و چهار مرتبه، بعد از نماز عشا ده مرتبه سوره


حمد خوانده شود،‌ اگر حاجت در هفته اول بر آورده نشد، این ختم در هفته دوم تكرار شود إن شاء الله بر آورده خواهد شد. (در برخی نسخ آورده شده كه بهتر  است این ختم از روز پنج شنبه آغاز شود.)



دستور العمل مقدس اردبیلی برای بر آورده شدن حوائج:


از مرحوم مقدس اردبیلی منقول است كه هر كس سوره حمد را با دو آیه ذیل تا ده روز، هر روز یازده مرتبه بخواند به طوری كه مجموع آن صد و ده مرتبه شود،‌ برای هر حاجت و مطلب


مهم مجرب می باشد و به اجابت مقرون است:


«ثم أنزل علیكم من الغم  أمنة نعاسا یغشی طائفة منكم و طائفة قد اهمتهم أنفسهم یظنون بالله غیر الحق الجاهلیة یقولون هل لنا من الامر من شیء قل إن الامر كله لله یخفون فی أنفسهم ما


لا یبدون لك یقولون لو كان لنا من الامر شیء ما قتلنا ههنا قل لو كنتم فی بیوتكم لبرز الذین كتب علیهم القتل إلی مضاجعهم و لیبتلی الله ما فی صدوركم و لیمحض ما فی قلوبكم و الله علیم بذات الصدور» و


«محمد رسول الله و الذین معه أشداء علی الكفار رحماء بینهم تراهم ركعآ سجدآ‌ یبتغون  فضلآ من الله و رضوانآ سیماهم فی وجوههم من أثر السجود ذلك مثلهم فی التورات و مثلهم فی الأنجیل كزرع


أخرج شطئه فازره فاستغلظ فاستوی علی سوقه یعجب زراع لیغیظ بهم الكفار وعد الله الذین آمنوا و عملو الصالحات منهم مغفرة و أجرآ عظیما»


و در هر روز بعد ا زقرائت سوره و دو آیه شریفه بگوید:


«رب سهل و لاتعسر علینا یا رب یا رب یا رب»


پروردگارا! بر ما آسان گیر و سخت مگیر، پروردگارا! پروردگارا! پروردگارا!.



خواص سوره بقره و آل عمران



عن ابی عبدالله  قال:«من قرا البقرة و آل عمران جاء یوم القیامة تظلانه علی رأسه مثل العمامتین أو مثل الغیابتین»


از امام صادق علیه السلام روایت شده كه فرمودند:


هر كس سوره بقره و آل عمران را بخواند، روز قیامت این دو سوره مانند دو قطعه ابر، یا دو عبا و یا دو سایبان، بر سر او سایه می افكنند.


عن علی بن الحسین علیه السلام قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم :« من قرآ أربع آیات من أول البقرة و آیة الكرسی و آیتین بعدها و ثلاث آیات من آخرها لم یر فی نفسه و ماله شیئا یكرهه


و لا یقربه الشیطان و لاینسی القران»


از امام صادق علیه السلام روایت شده كه پیامبر اكرم صلی الله و علیه و آله و سلم فرمودند: هر كس چهار آیه اول سوره بقره را با آیه الكرسی و دو آیه بعد از آن به همراه سه آیه آخر سوره بقره



را تلاوت كند هیچ گونه بدی و ناراحتی در جان و مال خود نمی بیند، شیطان به او نزدیک نمی شود و قرآن را فرموش نمی كند.



روی عن النبی صلی الله علیه واله و سلم قال:«من قرأ هذه السورة أعطاه الله بكل خرف أمانآ من حر جهنم  و  إن كتبت بزعفران و علقت علی أمراة لم تحمل، حملت بأذن الله تعالی و إن علقت عن نخل أو



شجر یرمی ثمره او ورقه أمسك بإذن الله تعالی»


از پیامبر  صلی الله علیه واله و سلم  روایت شده: هر كس سوره آل عمران را تلاوت نماید، خداوند به هر آیه ای از آن امانی از آتش  جنهم به او مرحمت می فرماید و اگر به زعفران نوشته شود و



به زنی كه حمل خود را نگه نمی دارد آویزان نمایند،  حملش را به اذن خداوند نگه می دارد و هم چنین اگر بر درختی كه ثمر خود را نگه نمی دارد، آویزان نماید به اذن خداوند ثمرش را نگه می دارد.



عن الصارق علیه السلام قال:«إن كتبت بزعفران و علقت علی إمرأة ترید الحمل حملت بإذن الله تعالی و إن علقها معسر یسر الله آمره و رزقه الله تعالی»


امام صادق علیه السلام فرمود: اگر این سوره با زعفران نوشته شود و زنی كه دوست دارد بچه دار شود آن را همراه خود نگه دارد به اذن خداوند متعال حامله گردد و اگر كسی كه گرفتار است آن



را همراه خود  نگه  دارد، مشكلش  به اذن  خدا آسان  شود و  خداوند  او را روزی دهد.



ختومات و توسلات



دو گنج الهی برای برآورده شدن حوائج


قال علی بن الحسین علیه السلام :«إن آیتین من آخر سورة البقرة كنزان من كنوز الجنة كتبها الله تعالی بید قدرته قبل أن خلق السموات و الارض بألفی عام و من قرأها كفاه الله تعالی جمیع مهمات


دنیاه و جمیع مهمات آخرته و لم یقربه الشیطان»


امام سجاد علیه السلام فرمود: به درستی كه دو آیه آخر سوره بقره، گنجی از گنج های بهشتی است كه خداوند به دست قدرت خود دو هزار سال قبل از آنكه چیزی را خلق كند نوشته است، ‌كسی



كه آن دو آیه را قرائت كند خداوند تمام حوایج دنیا و آخرتش را برآورده می كند و شیطان به او نزدیک نمی شود.



دو آیه آخر سوره بقره


از رسول خدا صلی الله علیه واله و سلم روایت شده: دو آیه آخر سوره بقره


«آمن الرسول بما انزل...... فانصرنا علی القوم الكافرین»


هم قرآن و هم دعا و هم خشنودی خداست و هر كس بعد از نماز عشا آن را بخواند او را از قیام در شب كفایت می كند(مثل این است كه شب را به عبادت گذرانده)


پیامبر اكرم صلی الله  علیه  و اله و سلم فرمود: هر كس این دو آیه آخر سوره بقره را در منزل قرائت كند، شیطان داخل آن منزل نخواهد شد.



بیدار  شدن  در  وقت  معین


ذكر شده كه اگر این آیه را در وقت خواب بخوانند و از خدای متعال درخواست نمایند كه در وقت معین بیدار شوند ان شاء‌ الله به بركت آیه شریفه بیدار می شوند.

منبع: http://www.eteghadat.com/forum/topic-t3598.html

1. آيه الكرسي نوري از آسمان است.

2. آيه الكرسي آيتي از گنج عرش است.

3. آيه الكرسي باعث ايمني در سفر است.

4. آيه الكرسي اعلاء ترين نقطه قرآن است.

5. ذكر رسول مكرم اسلام در بستر؛ خواندن آيه الكرسي بود.

6. با خواندن آيه الكرسي انسان دچار هيچگونه آفتي نخواهد داشت.

7. براي رفع فقر آيه الكرسي موثر است و كمك الهي از غيب مي رسد.

8. همه چيز در آيه الكرسي است يعني كرسي گنجايش آسمانها و زمين را دارد.

9. در تنهايي آيه الكرسي بخوانيد باعث رفع ترس مي شود و از سوي خدا كمك مي رسد.

10. دفن ميت بخوانيد. آيه الكرسي رادر نماز ها ؛ روزها؛ شبهاي ايام هفته ؛ سفرها و در نماز شب.

11. و هنگام خواب نيز آيه الكرسي بخوانيد زيرا باعث مي شود خداوند فرشته اي نگهبان و محافظ بگمارد که تا صبح سلامت بمانيد.

12. هر گاه از درد چشم شكايت داشتيد آيه الكرسي بخوانيد و آن درد را اظهار نكنيد آن درد بر طرف مي شود.

13. پيامبر اسلام (ص) : در خانه اي كه آيه الكرسي خوانده شود ابليس از آن خانه دور مي شود و سحر وجادو در آن خانه وارد نمي شود.

14. آیه الکرسی پایه و عرش الهی است و هدف از خواندن آن این است که مردم در عبادت جز خداوند کسی را نپرستند و به ذلت فرو نروند و روح یکتاپرستی ایجاد کنند و از بندگی ناروا آزاد شوند و آیه الکرسی عقل ها را بیدار و اله حقیقی را معرفی و خدای دانا و توانا را به مردم می شناساند.

15. وقت غروب 41 بار آیه الکرسی را بخوانید تا حاجت روا شوید(41 یک بار علی العظیم بخوان یعنی یک آیه) مجرب است. و برای رفع غم، شفای مریض، درمان درد، رحمت خداوند و زیاد شدن نور چشم آیه الکرسی را زیاد بخوانید.

16. اگر مومن آيه الكرسي را بخواند و ثوابش را براي قبور قرار دهد خداون ملكي را بر او مقرر مي كند كه برايتان تسبيح كند.

17. آيه الكرسي در مزرعه و مغازه پنهان كردن باعث بركت مزرعه و رونق گرفتن كسب است.

18. از پيامبر نقل نموده اند كه : اين آيه عظيم تر از هر چيزي است كه حق تعالي آفريده است.

19. چند چيز حافظه را زياد مي كند يكي از آن خواندن آيه الكرسي است.

20. با خواندن آيه الكرسي تا شب در امان خدا هستي.

21. اگر هر صبح آيه الكرسي را بخواني تا شب در امان خدا هستي.

22. آسان شدن مرگ بوسيله آيه الكرسي است.

23. آيه الكرسي عظيم ترين آيه در قرآن است.

24. براي حفظ مالتان و جانتان آيه الكرسي بخوانید.

25. آيه الكرسي ويرانگر اساس شرك است.

26. آيه الكرسي سيّد سوره بقره است.

منبع: بنقل از پایگاه تبیان نت با تغییرات.

بَرَکَةٌ لَنا ( برکت برای ما ) :

امام صادق علیه السلام فرموده اند : روی کالای خود بنویس : بَرَکَةٌ لَنا  برکت است برای ما !

زیرا این کار رشد و برکت را برای آن کالا همراه خواهد داشت ۱

بعضی از یاران امام صادق علیه السلام نزد آن حضرت از بین رفتن لباسهایشان نزد قصاّر ( لباسشویان)

شکایت کردند . حضرت به آن ها فرمود : روی آن بنویسید  برکة لنا  برکت است برای ما ! و آنان چنان

کردند و از آن پس لباس ها از بین نرفت ۲

رسم امام رضا علیه السلام چنین بود که روی کالاها می نوشت : برکت است برای ما ۳

 

توضیح اضافه : آنچه که از ظواهر این دستور بدست می یاد این است که این جمله برکة لنا را حتی

می توان بر روی کاغذی نوشت و داخل جایی که پول ها را نگهداری می کنید و یا کیف پولتان و یا داخل

ماشین و خلاصه هر جا که می خواهین برکت داشته باشد قرار دهید و من خودم امتحان کرده ام و نتیجه

گرفته ام . به شرط آنکه به آن اعتقاد کامل و راسخ داشته باشید و البته یادتون هم باشه برکت مثلا در

مورد پول این نیست که آن پول ۱۰۰ برابر بشود بلکه دخل و خرج شما از اون پول برکت خواهد داشت و

مثلا خرج هایی که می کنید با برکت می شه و چیزهای مناسب و خوب می خرید و البته پس از مدتی

استفاده از این دستور متوجه خواهید شد که پولتان زیاد نیست ولی استفاده درست و مفیدی کرده اید

و  این دستورات را باید امتحان کرد تا به آن ایمان آورد . البته با اعتقاد صد درصد چون این دستورات از

ناحیه امامان ما آمده و آن ها هرگز حرف بدون دلیل  و بیهوده نگفته اند .

 

منبع :

۱- مستدرک ج ۱۳ صفحه ۲۷۳

۲-کافی ج ۵ ص ۳۰۷

۳-فقیه ج ۳ ص ۲۰۱
 

1. پيامبر اكرم (ص) فرمودند:هر كس صلواتي بفرستد حق تعالي ثواب هفتاد شهيد را به او ميدهد و او را از گناهان بيرون مياورد مانند روزي كه از مادر متولد شده است.


2. وقتي چيزي را فراموش كرديد بر من صلوات بفرستيد كه موجب ياد آمدن آن چيز خواهد شد.